Yağmurun hiç durmadığı, sokakların suyla dolduğu soğuk bir günde… Küçücük bir Corgi yavrusu, titreyen bedeniyle bir dükkânın kapısına sığındı. Tek istediği, ıslanmamak için sıcak bir köşeydi. Merdivenleri çıkıp içeri adım attığı anda, dükkân sahibinin sert müdahalesiyle dışarı itildi. Ne olduğunu bile anlayamayan minik köpek, kapının önünde çaresizce oturdu. Gözlerinde, “Neyi yanlış yaptım?” diye sorar gibi masum bir bakış vardı…

Yağmur şiddetlendikçe o da iyice üşüdü. Bir araba altında kendine yer bulup oraya sığındı. Kim bilir, belki de orayı bir yuva sandı… Ama tehlikedeydi. Birisi fark etti onu: Titreyen bedeniyle araçların arasında kaybolmaya çalışan küçük yavru… Ezilmesin diye, saatlerce yanında kaldı. İşte o anda kaderi değişti. Onu alıp veterinere götürdü. Islak tüylerinin arasından sıcaklık arayan o minik can, ilk kez bir battaniyenin yumuşaklığını hissetti.

Veterinerde yapılan kontrolde çok yorgun, çok aç ama umudu tükenmemişti. Karnı doydu, vücudu ilaçlarla toparlanmaya başladı. Küçük yatakta huzurla uyurken kimse ona tekme atmıyor, herkes fısıltıyla konuşuyordu… Çünkü artık sevgiyle korunuyordu. Gözlerini açtığında kendini güvenli, sıcak ve sevgi dolu bir yerde buldu. Onu bulan kişi artık sadece bir kurtarıcı değil, yeni ailesiydi.

Günler geçti, o üzgün bakışlı yavru artık koşan, oynayan, hayata tutunan neşeli bir köpeğe dönüştü. Tasmasıyla sokaklarda mutlulukla dolaşıyor, oyuncaklarını yanından ayırmıyor. Hatta en komiği, çamaşır makinesinin karşısına geçip saatlerce dönüp duran çorapları izliyor. Sanki kendi küçük dünyasında bilimsel araştırma yapıyor…

Bu hikâye, sadece bir köpeğin kurtuluşu değil… Belki de merhametin, sevginin ve iyiliğin nasıl bir canlının hayatını değiştirebileceğinin en güzel örneği. Bir kapı kapanırken, bazen bir kalp açılır. Ve o kalp, bir canın hayattaki en güvenli yuvası olur…