Soğuk bir kış sabahı, nehir kenarında çaresizce çırpınan bir köpek fark ettim. Suyun içinde güçsüzce yüzen minik köpek artık dayanamayacak durumdaydı. Hiç düşünmeden suya girdim ve onu kıyıya çıkardım. Tüyleri titriyor, gözlerinde büyük bir korku ve aynı zamanda derin bir umut vardı. Onu kurtardığımda, aslında bir canın hayata yeniden tutunmasına vesile olacağımı bilmiyordum.

Veteriner yolculuğumuz başladığında ise acı gerçeklerle karşılaştım. Köpeğe gençlik hastalığı, kötü huylu pankreatit ve şiddetli anemi teşhisi konuldu. Tedavisi hem çok masraflıydı hem de iyileşme garantisi yoktu. Ama onun acı dolu çığlıklarını duydum… Vazgeçemezdim. Bir dizi tedavi, serumlar, ilaçlar, yoğun bakım süreçleri derken o küçük beden pes etmedi. Bir mucize gerçekleşti ve minik kahramanımız hastaneden sağlıklı bir şekilde taburcu oldu.

Eve geldiğinde hayatı değişti. Artık sevgi dolu bir yuvası, güvenebileceği bir insanı vardı. Belki de terk edildiği için, her adımda yanı başımda duruyor, sevgisini hiç saklamıyordu. Her yeni gün daha sağlıklı, daha enerjik, daha mutlu oluyordu. Artık sadece bir köpek değil, hayata tutunmanın, merhametin ve umudun canlı haliydi. Onu çok seviyorum.